PUBLI VERGILI MARONIS
ECLOGA
IX. LYCIDAS, MOERIS
- L. QUO te, Moeri, pedes? an, quo via ducit, in urbem?
- M. O Lycida, vivi pervenimus, advena nostri
- (quod numquam veriti sumus) ut possessor agelli
- diceret: `Haec mea sunt; veteres migrate coloni!'
- nunc victi, tristes, quoniam Fors omnia versat,
- hos illi - quod nec vertat bene - mittimus haedos.
- L. Certe equidem audieram, qua se subducere colles
- incipiunt, mollique iugum demittere clivo,
- usque ad aquam et veteres (iam fracta cacumina) fagos
- omnia carminibus vestrum servasse Menalcan.
- M. Audieras, et fama fuit; sed carmina tantum
- nostra valent, Lycida, tela inter Martia, quantum
- Chaonias dicunt aquila veniente columbas.
- quod nisi me quacumque novas incidere lites
- ante Sinistra cava monuisset ab ilice cornix,
- nec tuus hic Moeris, nec viveret ipse Menalcas.
- L. Heu, cadit in quemquam tantum scelus? Heu, tua nobis
- paene simul tecum solatia rapta, Menalca?
- quis caneret nymphas; quis humum florentibus herbis
- spargeret, aut viridi fontes induceret umbra?
- vel quae sublegi tacitus tibi carmina nuper,
- cum te ad delicias ferres, Amaryllida, nostras?
- Tityre, dum redeo - brevis est via - pasce capellas,
- et potum pastas age, Tityre, et inter agendum
- occursare capro, cornu ferit ille, caveto.
- M. Immo haec, quae Varo necdum perfecta canebat:
- `Vare, tuum nomen, superet modo Mantua nobis -
- Mantua, vae miserae nimium vicina Cremonae -
- cantantes sublime ferent ad sidera cycni.'
- L. Sic tua Cyrneas fugiant examina taxos;
- sic cytiso pastae distendant ubera vaccae!
- Incipe, si quid habes: et me fecere poetam
- Pierides; sunt et mihi carmina; me quoque dicunt
- vatem pastores, sed non ego credulus illis.
- Nam neque adhuc Vario videor, nec dicere Cinna
- digna, sed argutos inter strepere anser olores.
- M. Id quidem ago et tacitus, Lycida, mecum ipse voluto,
- si valeam meminisse; neque est ignobile carmen:
- `huc ades, O Galatea; quis est nam ludus in undis
- hic ver purpureum; varios hic flumina circum
- fundit humus flores; hic candida populus antro
- imminet, et lentae texunt umbracula vites.
- huc ades: insani feriant sine litora fluctus.
- L. Quid, quae te pura solum sub nocte canentem
- audieram? Numeros memini, si verba tenerem.
- `Daphni, quid antiquos signorum suspicis ortus?
- Ecce Dionaei processit Caesaris astrum,
- astrum, quo segetes gauderent frugibus, et quo
- duceret apricis in collibus uva colorem.
- insere, Daphni, piros: carpent tua poma nepotes.'
- M. Omnia fert aetas, animum quoque: saepe ego longos
- cantando puerum memini me condere soles:
- nunc oblita mihi tot carmina; vox quoque Moerim
- iam fugit ipsa; lupi Moerim videre priores.
- Sed tamen ista satis referet tibi saepe Menalcas.
- L. Causando nostros in longum ducis amores:
- et nunc omne tibi stratum silet aequor, et omnes,
- aspice, ventosi ceciderunt murmuris aurae.
- hinc adeo media est nobis via; namque sepulcrum
- incipit adparere Bianoris: hic ubi densas
- agricolae stringunt frondes, hic, Moeri, canamus;
- hic haedos depone: tamen veniemus in urbem.
- aut si, nox pluviam ne colligat ante, veremur,
- cantantes licet usque (minus via laedit) eamus;
- cantantes ut eamus, ego hoc te fasce levabo.
- M. Desine plura, puer, et quod nunc instat agamus:
- carmina tum melius, cum venerit ipse, canemus.